Διήγημα: «Η εγκατάλειψη»

Του Τάσου Βακφάρη // *

Τώρα στέκει εκεί άδειο και έρμαιο του χρόνου, χτυπημένο, γκρεμισμένο και χιλιοβασανισμένο. Μετρά τα βράδια που πέρασαν και αγκάλιαζε με θαλπωρή τους ανθρώπους της ζωής του. Aυτούς που γέλασαν, που πόνεσαν και έκλαψαν ανάμεσα στα ντουβάρια εκείνα.

Σαν μάνα δώριζε το μερτικό του, να σιωπήσουν μέσα του ό,τι κακό τούς βάραινε στην ψυχή, ό,τι με λόγια δεν είχε ειπωθεί.

Μόνο ένα κομμάτι ύφασμα που κρέμει από το παραθύρι του μαρτυράει τον πόνο του, τη βίαιη εγκατάλειψή του. Σαν μαντήλι που χορεύει από τους αέρηδες, σκουπίζει τα δάκρυά του κάθε τόσο.

Κοίτα, πόσο αθόρυβα θρηνούν τα τειχιά που δεν αντιλαλούν παιδικές φωνές, σαν χορός ανοιξιάτικων πεταλούδων να προμηνύουν επιδεικτικά τον κύκλο ζωής!

Κοίτα, πόση ανεξαρτησία και θλίψη στραγγίζουν οι μισογκρεμισμένες γρεντιές , σαν μια μοναχική και γερασμένη κυρά που στέκει αγέρωχα μπροστά στον θάνατο κουνώντας του την παλάμη προκλητικά, με μάτια ανέκφραστα πια! Είναι ελεύθερες από το καθήκον τους, μπορούν τώρα να ξαποστάσουν.

Άκουσε το σφύριγμα του ανέμου, που διαπερνά τα παραθυρόφυλλα και ψιθυρίζει μελωδίες αγαπημένες, σαν νανούρισμα από πεινασμένα και πικραμένα χείλη, που στερούνται εαυτόν μανιωδώς για να ξεγελάσουν μικρά στομάχια και να αγκαλιάσουν αθώες καρδιές, που μόνο αγάπη ζητούν! Να μη ραγίσουν, μόνο να μη ραγίσουν!

Άκουσε τον ήχο αυτόν που σου θυμίζει αβίαστα και όμορφα τα παιδικά σου χρόνια, σε ένα κουτί καλά κλειδωμένο για να μην ξεθωριάσουν και φθαρούν σαν παλιά φωτογραφία .

Νιώσε τη σκουριασμένη εξώπορτα πώς τρίζει, καθώς ανατέλλει ο ήλιος! Αντιστέκεται στον ερχομό του τέλους με κάθε της δύναμη. Χωρίς ποτέ να έχει προδώσει καμιά ιστορία, χωρίς κανένα παράπονο. Ακούραστος φρουρός.

Τα παρτέρια του πια ξερά και άχρωμα, καμιά μυρωδιά δεν αναβλύζει από τον κήπο των γενεών που έζησαν εκεί και χάθηκαν σαν σκόνη.

Κοίτα! Δες, πόσο άγονη και άσχημη είναι η εγκατάλειψη! Είναι καταδικασμένη να χαθεί στα γρανάζια του χρόνου. Σ’ αυτά τα μεγάλα και σκουριασμένα γρανάζια που κινούν τα νήματα αδιάκοπα. Θαρρείς και θα σταματήσει να κυλάει ο χρόνος …!

Πηγή: fractalart.gr

* Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Ασχολείται επί δεκαετίας ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.