Η αφήγηση (μιας ιστορίας)

Ένα πρωινό στην εθνική οδό με προσπέρασε ένα κόκκινο γρήγορο σπορ αυτοκίνητο, έτρεχε σαν «δαιμονισμένο», το δικό μου παλιό και μικρό αγκομαχούσε να κρατήσει την ταχύτητα του.

Πέρασε από δίπλα μου με τέτοια ταχύτητα που στην αρχή τρόμαξα και μετά ένοιωσα ότι εγώ ήμουν σταματημένος.

Συνέχισα την πορεία μου και μετά από λίγα λεπτά είδα ένα αυτοκίνητο τουμπαρισμένο σε ένα χαντάκι, σταμάτησα και διαπίστωσα πως ήταν το αυτοκίνητο που με προσπέρασε νωρίτερα. Έτρεξα προς το μέρος του· ο οδηγός ήταν λιπόθυμος τον τράβηξα έξω τον απομάκρυνα από την φωτιά, σε λίγα λεπτά σημειώθηκε μια ισχυρή έκρηξη! το αυτοκίνητο καταστράφηκε.

Ο οδηγός συνήλθε, αν και τραυματισμένος είχε διαύγεια και γνώριζε τι λέει, πες μου είπε τι θέλεις να σου δώσω μπορώ τα πάντα αρκεί να το ζητήσεις έτσι θα σου ξεπληρώσω το «χρέος» έχω φτάσει ψηλά στην ζωή μου, είμαι ο Κεντρικός Τραπεζίτης.

Μια «ταφόπλακα» του είπα, θέλω να είναι τόσο μεγάλη που να με σκεπάζει, αλλά και τόσο μικρή ώστε να φαίνομαι. Αυτό που μου ζητάς δεν γίνεται απάντησε.

Του είπα στην ζωή αυτή όσο ψηλά και αν ανέβεις θα υπάρχει πάντα κάτι που δεν μπορείς να κάνεις και ένα σημείο ψηλότερο από σένα. Ο ουρανός!.-

Ηθικό δίδαγμα: Ο καλύτερος τρόπος να ξεγελάσεις τον εαυτό σου είναι να πιστεύεις ότι είσαι πάνω από όλους και μπορείς να κάνεις τα πάντα.

Σπύρος Α. Ηλιάδης