Η παπαδιά μας
Μας γράφετε ότι «γίνατε πρεσβυτέρα χωρίς κανείς να σας μιλήσει ποτέ για τις υποχρεώσεις σας…» και αυτό αληθινά είναι μία πραγματικότητα, πού όμως δεν συμβαίνει μόνο σ΄ εσάς, αλλά πάει να γίνει δυστυχώς και ανευλαβής κανόνας…
Και συμβαίνει αυτό, μια και ελάχιστες σήμερα σύζυγοι ιερέων γνωρίζουν ή ενδιαφέρονται να γνωρίσουν τον ρόλο τους, τόσο απέναντι του παπά τους, όσο και απέναντι της κοινωνίας των πιστών μέσα στην οποία, εκ των πραγμάτων, θα πρέπει αργότερα να κινηθούν…
(Από το ίντερνετ)
Και είναι πράγματι γεγονός ότι πολλά ζευγάρια ιερέων που κοίταζαν μόνο να αποκατασταθούν, να μη ξέρουν καν τα καθήκοντά τους και μάλιστα οι πρεσβυτέρες που ωστόσο, έστω και αργά, θα ήθελαν να μάθουν.
Εμείς γι΄αυτό παραθέτουμε τις μαρτυρίες μιας πρεσβυτέρας, που ακροθιγώς μεταφέρει τι θα πει να είσαι πρεσβυτέρα.
”Έχω έξι παιδιά.Η μέρα μου γι΄αυτό είναι γεμάτη. Η ζωή μου ως πρεσβυτέρα είναι ένα γλυκό μαρτύριο, που μόνο όταν αγαπάς το Χριστό, μαζί του μπορείς να το σηκώσεις. Τα προβλήματα στην ιερατική οικογένεια είναι πολλά και δυσεπίλυτα πολλές φορές. Και είναι ανάλογα με τα πάθη του καθενός μας. Προσπαθούμε όμως να μην αφήνουμε άλυτα προβλήματα. Έτσι με τον καιρό άλλα σβήνουν, άλλα αναζωπυρώνονται και ξανασβήνουν κι άλλα θέλουν οπωσδήποτε πνευματικό. Τα μοιραζόμαστε κιόλας κι ο καθένας παίρνει το μερτικό του. Ακόμα και τα παιδιά εκεί που χρειάζεται. Τελικά πολύ βοηθάει η συνεξήγηση το βράδυ, πριν κοιμηθούμε. Και τα κλείνει όλα η κοινή βραδινή προσευχή.
Για τα παιδιά βάζουμε πολύ κόπο, υπομονή κι αγάπη, και για να μην δυσανασχετούν και για να μη βγουν και αντιδραστικά. Γιατί συνήθως τα παιδιά με αυστηρή διαπαιδαγώγηση βγαίνουν πολύ άκρων θέσεων μετά. Και άδικα, γιατί μετά από μακροχρόνια ειλικρινή αναζήτηση, στις θέσεις αυτές θα καταλήξουν. Όταν βέβαια και οι αρχές που πήραν δεν ήταν μόνο ”πρέπει πολλά”.
Τα παιδιά μας σήμερα μάς πετούν κάπου κάπου ”Σας βαρεθήκαμε με τις ακολουθίες σας και τα πολλά ‘Κύριε ελέησον”. Γι΄αυτό φοβόμαστε μήπως τους φορτώνουμε πολλά ή δε μπορούν να αφομοιώσουν ό,τι τους δίνουμε. Μήπως τους μπουκώνουμε δηλαδή. Πάντως η ιερατική οικογένεια θέλει διαρκή επαγρύπνηση. Μας ξεκουράζει σ΄αυτό και ο πνευματικός μας — που δεν είναι ο ίδιος με τον ιερέα του σπιτιού — και η αληθινή προσευχή. Δεν μας λείπει μεταξύ μας οι γονείς και η τρυφερότητα, την οποία αναπληρώνουν τα παιδιά σε μεγάλο βαθμό. Κοντά στον παπά μου έμαθα πολλά για τον πνευματικό αγώνα. Σπούδασα την υπακοή που έχει μέσα πολλές θυσίες, όσο και των υποτακτικών στα μοναστήρια Κι αυτό ήταν δύσκολο για μένα, γιατί απ΄τη φύση μου ήμουν ανυπότακτη. Κι όλα αυτά όχι χάρη στην απλή αγάπη του ιερέα συζύγου μου, που έχει περιορισμένες αντοχές, αλλά τη χριστιανική του αγάπη που έχει μέσα τη θυσία, που πονάει και ταπεινώνει πολλές φορές και δεν ”εκπίπτει” όμως ποτέ.
Μια θυσία ωστόσο, που με κουράζει αρκετά έως πολύ, είναι ότι πρέπει να μοιράζομαι την αγάπη του άνδρα μου με όλο τον κόσμο. Εδώ παρεμβάλλονται πολλά πάθη που πρέπει να πολεμήσεις. Θέλει πολύ αγώνα αυτό το κομμάτι. Να αναφέρω εδώ όμως μια διαπίστωση, που όλους μας εγγίζει, πως ό,τι δίνεις στο Θεό σου το επιστρέφει εν καιρώ πολλαπλάσιο. Γι΄αυτό ας μην Τον ξεχνούμε ποτέ. Είναι ο πατέρας μας”. Εδώ τελειώνει η εξομολόγηση μιας πρεσβυτέρας για τη ζωή ιερατικής οικογένειας, όπως τη βιώνει. Εμείς συμπληρώνουμε ότι η πρεσβυτέρα είναι πνευματική μητέρα της ενορίας και γι΄αυτό πρέπει να στηρίζει τον άνδρα της σ΄όποιες δραστηριότητές του. Ωστόσο δε μπορεί να ανταποκριθεί και στη μεγάλη οικογένεια, το ποίμνιο και την ενορία, απλά το έργο της μένει να συνεχίζεται με το παράδειγμά της. Να έχει πάντα προσεγμένη συμπεριφορά. Να κινείται ταπεινά και αθόρυβα, χωρίς να καυχιέται για όποια ευλογία τους. Και προπαντός χωρίς κουτσομπολιά.
Από την άλλη οι ενορίτισσες να καταλαβαίνουν τα τυχόν προβλήματά της και να την έχουν σε τιμή. Να μη την κατακρίνουν και την περιφρονούν ούτε να την παραμερίζουν, για να έχουν αυτές τον πάνω λόγο. Κι ας μην ξεχνούμε μια προσευχή και για κείνη. Τη χρειάζεται. Ο ιερέας δε που έχει πρεσβυτέρα με θεάρεστη ζωή μπορεί να ποιμαίνει τους πιστούς με καλή συνείδηση και λόγο με συνέπεια. Τέτοια ιερατικά ανδρόγυνα χρειάζονται στην Εκκλησία μας ως ζωντανά κύτταρά της και όλοι εμείς τους χρειαζόμαστε πρότυπα ακριβά. Το ευχόμαστε.
Ζιώγα Κατερίνα
