Η ομιλία του Παπαθανασίου Α. (τάχα για τα Φώτα)

Ακούστηκε ευχάριστα. Είχε διήκουσα γραμμή, επίλεκτες λέξεις, καλό χειρισμό, αλλά το όλο ήταν «κούφιο». Δεν μίλησε για τα φώτα. Ο αναποδογυρισμός του, όπως τον ονόμασε, άλλα επαγγέλθηκε και άλλα υπηρέτησε. Χρησιμοποίησε  βιβλικά χωρία, αλλά με δικό του τρόπο, για να πείσει. Και ο π. Ιωαννίκιος δυο φορές είπε· «Είναι πυκνά τα νοήματα. Κάποια πράγματα δεν τα κατάλαβα, κ. Παπαθανασίου». Προφανώς κάτι αδιόρατο έπιανε το αισθητήριό του και διαμαρτυρήθηκε παιχνιδιάρικα. Και ποιος δεν κατάλαβε ότι γενικά αλλοτριάζει και μάλιστα κατά  τη χρήση βιβλικών παραδειγμάτων, που ήταν το πειστήριο και συγχρόνως  το καμουφλάζ του.  Δικηγορίστικες τροπολογία, διάνοια, επιλεκτικότητα, αντιστοιχίες, και όμοιοι συνδυασμοί και μαστορέματα.

Αφορμήθηκε από τη γιορτή των Φώτων για να μιλήσει προοδευτικά για την θεοποιημένη στις μέρες μας  αγάπη των αγαπολογούντων, για τη μισαλλοδοξία, για στερεότυπα, για κλειστά αμπάρια, για στενοκαρδία, για αλλιώτικους, για ξένους,  για δουλοπρέπεια, για υποτέλεια, για δουλεία, για αντιεξουσιαστικότητα, για μετανάστες, για απελευθέρωση, για τυραννία, φανατισμό, κοινωνική αδικία, απελευθέρωση, εκμετάλλευση, κοινωνικό ζυγό, δεσμά, καταπιεσμένους, κατάρα θρησκευομένων, περιθωρειακούς, αλλοδαπούς,ανάκτορα, ανατρεπτικό Θεό, πλούτο, χριστιανική ταυτότητα, εθνική ταυτότητα, κοινωνική ζωή, αναβαπτίσεις, χώρα ευσεβών, χώρα εθνών, σταυροδρόμι πολιτισμών, παγκοσμιοποίηση. «Ενίησι» τον ιόν τω σώματι και ψυχών θανάτιον τούτο γίνεται.

Πού όσφρηση ορθοδόξου βιβλικού και εκκλησιαστικού λόγου;

Αφορμή λοιπόν η εορτή των Φώτων για ένα κήρυγμα διεθνιστικό, διοικουμενικό,  με επιλεκτική και ιδιοπρόσωπη ερμηνευτική βιβλικών χωρίων προς εξυπηρέτηση αντιχριστιανικών ρευμάτων της σύγχρονης χριστιανοκοινωνικοπολιτικής φιλοσοφίας, δισεξιχνίαστο, «κούφιο», μυστηριώδες. Τί ν᾿ αποκομίσει ο μέσος ακροατής;  Θα ήταν αφιλόξενο να μην χειροκροτηθεί.

Η Βίβλος δεν είναι η πηγή της σώζουσας αλήθειας, αλλά και η πηγή των διαφορετικών επιλογών, που κάποτε τις λέγανε αιρέσεις, και τώρα επειδή η λέξη  τους  σοκκάρει, αποφεύγουν να τις λένε έτσι, διότι και «δεν υπάρχουν» τέτοιες σήμερα, αφού όλοι είμαστε το ίδιο; Ορθόδοξοι, παπικοί, προτεστάντες, αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι, διεθνιστές, παγκοσμιοποιημένοι, ένα χαρμάνι; Οι προφήτες που ειρωνεύονται τα είδωλα, ο Χριστός που καταδικάζει φαρισαίους και γραμματείς, ο Παύλος που στηλιτεύει τους ιουδαΐζοντες, νικολαΐτες, «κύνες», το «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε», όλοι και όλα δεν είναι λάθος, που πρέπει οι λάλοι της νέας θεολογίας του στρογγυλευμένου ευαγγελίου ή μάλλον της  ποταπής φιλοσοφίας και δικολαβίας να τους διορθώσουν; Τι άλλο να έλεγε ένας μύστης  του νέου πνεύματος;

Η κρούση έγινε. Ταρακουνήθηκε το κατεστημένο της μισαλλόδοξης Φλώρινας, που βομβαρδίζονταν από τον εμπαθή καντιωτισμό. Ας φυσήξει και λίγο ελεύθερο πνεύμα. «καιρός παντί πράγματι». Το εκκλησιαστικό στάτους αρμενίζει. Κάποιες επανεπισκέψεις του ομιλητού θα ολοκληρώσουν το νεοεποχίτικο «έργο»…

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης,

αρχιμανδρίτης