Αφροδίτες της Πανσέληνου

Μια απόφαση το αδράχτι

έκλωσεν βαμβάκι και μαλλί

τζιαι εγινήκασιν νήματα

να υφάνουν την μαντίλαν

του χαιρετισμού και της προσμονής

που με το πέρασμα του χρόνου

γίνεται βρόγχος και μας πνίγει.

Πώς διαχωρίζονται οι μοίρες

από ένα στριφογύρισμα του νου

μήπως τα παίξει όλα για όλα.

Δεν χωρά άλλο περίμενε

με την μιζέρια να διαιωνίζεται

μέσα στον χαβά της συνήθειας

υποχείριοι μιας βρώμικης ιστορίας

σαν το χαλί που το τινάζουμε

και δεν καθαρίζει αφού

τόσοι δυνάστες το πατήσαν

σ’ αυτό το σταυροδρόμι που μας έλαχε

θέση μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας.

Κάθε πανσέληνο η θάλασσα ξεβράζει

χρυσά τάματα

που δεν διαχωρίζονται από την άμμο

γιατί λάμπουν κολλημένοι οι κόκκοι

μέσα στα σπλάχνα μας

κάθε που αναστενάζουμε

με τις Αφροδίτες να λούζονται τον καημό μας

στο Αλάσια, στην Γλώσσα, στις Λουλουδιές

στον Άγιο Μέμνωνα, στο Γυρόν, στο Λούμα.

 

Ρηγίνος