Κυριακή των Βαΐων με δυο Φλωρινιώτισσες ποιήτριες

Της Βαϊοφόρου

Στρωμένος δάφνες
ο δρόμος της επίγειας δόξας
Και επί πώλου όνου
εισήλθε εντός μου ταπεινά
η μέγιστη προσδοκία μου
βαγιοστεφανωμένη.

Πόσο ευλογημένο θρίαμβο
να αντέξει η ψυχή…
Πηλός είναι η σάρκα μου
από τις απαρχές της ύπαρξης,
ακόμα κι εν ονόματι Κυρίου
βαγιοφορεμένη.

Καρφιά στρωμένος ο δρόμος
της Αγάπης του Ανθρώπου
Αενάως σταυρωμένες οι ελπίδες
κι οι πόνοι αγκάθινοι
Κι ένα μόνο βαγιόκλαδο
η σκαλωσιά για τα Ουράνια.

Όλγα Μούσιου Μυλωνά

Των Βαΐων

Επί πώλου πόνου καθήμενη…
Διαβαίνω τις πύλες των τειχών του μαρτυρίου.
Στα βάγια σου ενδίδω σήμερα.
Έτοιμη από καιρό για τη σταύρωση…

Η αγάπη στο φευγιό ξεδιπλώνεται.
Όχλος οι αβεβαιότητες επευφημούν και σχολιάζουν.
Τον χιτώνα σου στρώνεις των προφάσεων
να βαδίσω προς τον θρίαμβο.
Σπασμένα φοινικόκλαδα γέμισες τον δρόμο.

Βιάζεσαι…
Στεφάνια φτιάχνεις με τις δάφνες τους
την απελπισία μου να στέψεις.
Φαρισαίοι γύρω μου οι σκέψεις σου
επεξεργάζονται μοιραίες αποφάσεις.
Σαν Ιούδας προσποιείσαι
και τα φιλιά σου πάμφθηνα.
Δεν άντεξες, έγινες ένα με τους διώκτες.
Μόνη υπόσχεση ο Γολγοθάς…

Πένθος αβάσταχτο, χωρίς νεκρό.
Το όνομά σου τρέμει στα χείλη μου.
Τα μάτια μου ξυπόλητα βαδίζουν
στου ανυπεράσπιστου καημού τους δρόμους.

Ακούω τον ρόγχο του τσακισμένου αισθήματος.
Προβάρω το ακάνθινο στεφάνι…
Με λούζει το φως της αποκάλυψης…
Πότε σε κούρασε το βάρος της αγάπης μου;

Θνητή, μα προβλέπω το τέλος.
Η πείρα και η διαπίστωση
δεν επιδέχονται διορθώσεις…

H αγάπη πάντα με «ωσαννά» σταυρώνεται…

Δότα Σαρβάνη