Ήταν μοιραίο

Κλεισμένος μπροστά στο τζάκι

βλέπεις μορφές που καίνε

ακούεις γέλια και κλάματα μαζί

βιολιά κλαρίνα τρομπέτες

ακόμα και της ταπεινής φλογέρας

γνώριμος ο ήχος της αφού παίζεις

άλλοι τραγουδούν για σένα

απανωτά έρχονται οι θύμησες

καθώς φουντώνει η φλόγα

και λαμπιρίζουν οι τοίχοι

με αυξομειώσεις αρμονικές

σαν φώτα δισκόμπαλας σε μπαράκι

το μόνο που μένει είναι να χορέψεις

στον ρυθμό που επιβάλει το σκηνικό

παίρνοντας άλλη διάσταση η νύχτα

ονειρευόμενος τα εφηβικά πάρτι

όταν έτρεμες να ζητήσεις σε χορό

το κορίτσι που έβαζες στο μάτι

για να καταλήξεις ώριμος πια νέος

στην Black Red δισκοθήκη της Φλώρινας

με το πρώτο μας φιλί έξω από το σπίτι της.