Η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Φλωρίνης κ.κ. Θεοκλήτου “επί τη ενδόξω εορτή της Αναστάσεως”

Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο

τίς Μοναστικές Ἀδελφότητες καί τόν εὐσεβῆ λαό

τῆς Μητροπολιτικῆς περιφερείας μας.

Ἀγαπητοί μου.

Ἀπόψε σὲ τούτην τὴν λαμπρόφωτη νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, κατὰ τὴν ὁποία ὅλα γέμισαν μὲ ΦΩΣ, συνέβησαν μεγάλα γεγονότα. Τόσο μεγάλα, ποὺ οὔτε νὰ τὰ φαντασθοῦμε μπορούσαμε, ἀλλὰ κι οὔτε νὰ τὰ ζητήσουμε!

«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν. Ἅδου τὴν καθαίρεσιν. Ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν. Καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν

αἴτιον. Τὸν μόνον εὐλογητὸν τῶν πατέρων, Θεὸν καὶ ὑπερένδοξον»

(δόξα ζ’ ὠδῆς ἀναστασίμου κανόνος).

Ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Κυρίου μας δὲν ὑπόκεινται σὲ καμμία λογικὴ καὶ ἀνθρώπινη ἑρμηνεία. Γιὰ ὅ,τιδήποτε εἶπε καὶ ἔπραξε ἰσχύει ἕνας ἀξεπέραστος καὶ ἀκατανόητος γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὑπέρλογος κανόνας, «ὅπου Θεὸς βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις». Ἡ ἐπὶ γῆς πορεία Του παραμέρισε ὅλους τοὺς γνωστοὺς φυσικοὺς νόμους, στοὺς ὁποίους ὑπόκεινται καὶ προσκυνοῦν ὅλα τὰ πλάσματα τῆς γῆς καὶ τοῦ ὑλικοῦ οὐρανίου στερεώματος.

Στὸ σκηνικὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὡς σημεῖο ἐνάρξεως τῆς εἰσόδου τοῦ Κυρίου στὴν ἀνθρώπινη φύσι, ἀκοῦμε τὸν λόγο, «Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι». «Τὸ πῶς ἐπὶ Θεοῦ χώραν οὐκ ἔχει». Ὅσα γνωρίζατε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἐδῶ δὲν ἔχουν θέσι. «Ὅλα γίνονται θεοπρεπῶς». Κατὰ τὴν Γέννησί του παρατάχθηκε οὐράνια στρατιὰ ψάλλοντας ἄσματα στὸν Γεννηθέντα. Περπάτησε πάνω στὴ θάλασσα. Μὲ λίγο σάλιο ἔκαμε λάσπη κι ἔφτιαξε μάτια. Σήκωσε παραλύτους. Ἀνάστησε τρεῖς. Ἕνα κορίτσι μόλις εἶχε πεθάνει. Ὁ νέος τῆς Ναΐν «ἐξεκομίζετο» γιὰ ταφὴ καὶ ὁ Λάζαρος ἦταν τετραήμερος στὸν τάφο. Στὴν Σταύρωσί του συνέβησαν γεγονότα, τὰ ὁποῖα ἀνάγκασαν ἕναν μυαλωμένο καὶ λεβέντη Ἑκατόνταρχο νὰ ἀναφωνήση, «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος».

Ἔχουμε τέλος καὶ τὴν Ὑπερένδοξο Ἀνάστασί του. Σαὐτὴν πλέον δὲν ὑπάρχει κανένα προηγούμενο μὲ τὰ ὅσα θαυμαστὰ εἶχαν συμβεῖ. Εἶχε βαριὲς πληγὲς σὲ πόδια καὶ χέρια ἀπὸ τὰ χοντρόκαρφα. Ἦταν λογχισμένος στὴν πλευρά. Ἦταν φασκιωμένος καὶ κολλημένο μὲ κολλώδη ἀρώματα στὰ σάβανα τὸ ἄχραντο Σῶμα του. Εἶχε κι ἕναν ὀγκόλιθο μέγα μὲ σφραγίδες γύρω του, ποὺ ἔφραζε τὸν τάφο. Ἐκεῖ ἦταν καὶ μιὰ ὁπλισμένη κουστωδία φυλάκων, ἡ ὁποία παρατηροῦσε ἄγρυπνα τὰ πάντα. Ποιὸς περιδεὴς μαθητὴς μποροῦσε νὰ ξεμυτίση καὶ νὰ πράξη τὸ ἐλάχιστο; Ὅλοι ἦσαν κλειδωμένοι στὸν τάφο τοῦ σπιτιοῦ τους! Οἱ τρομοκράτες τῶν Ἱεροσολύμων ἐκβίαζαν ἀκόμη καὶ τὸν Ρωμαῖο διοικοῦντα. «Δὲν ἔχουμε βασιλέα, εἰ μὴ Καίσαρα».

Κι ὅμως τὰ παραμέρισε ὅλα

καὶ ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Ναὶ ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

«Τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ».

Μὲ τὴν ἀνάστασί του ἔχουμε μιὰ μεγαλειώδη σειρὰ δώρων. Αὐτὰ ἦταν γιὰ ὅλους. Δὲν ξεχώρισε κανέναν. Γιαὐτὸ καὶ ὁ ἐκλησιαστικὸς ὑμνωδὸς βλέπει μὲ τὴν ψυχή του καὶ περιγράφει τὰ ἀκριβὰ δῶρα τοῦ ἀναστάντος Κυρίου.

Ποιὸς ἦταν ὁ μέγας πόνος καὶ τὸ σκιάχτρο τοῦ ἀνθρώπινου Γένους; Ἦταν ὁ θάνατος. Ἒ λοιπόν. Ἀπόψε γιορτάζουμε τὸν θάνατο τοῦ θανάτου! «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν». Ὁ γλυκύτερος παιᾶνας ποὺ γράφτηκε ποτὲ εἶναι τὸ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤῼ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ. Ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ μὲ τὸν θάνατό του νίκησε, πάτησε, τσαλαπάτησε, ξεκοίλιασε τὸν θάνατο. «Ἀφηρέθη μου ἡ ἐξουσία». «Ἀφαιρέθηκε τὸ σκληρὸ κεντρί του».

Τὶ ἄλλο γιορτάζουμε ἀπόψε; Τὴν καθαίρεσι τοῦ Ἅδη ὡς σκοτεινοῦ καὶ ἀπαράκλητου τόπου συναθροίσεως τῶν μέχρι τότε ψυχῶν. Κι αὐτὸς πάλι προκαλοῦσε δέος καὶ τρόμο σὲ ὅλους. «Ποῦ εἶναι Ἅδη ἡ δύναμί σου;». Αὐτὴ ἡ αἴσθησι τοῦ τρόμου εἶναι καταγραμμένη αὐθεντικὰ στὰ ποιητικὰ κείμενα τῶν ἀρχαίων προγόνων μας. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν χρειάσθηκε νὰ ἀποκοιμήση τρικέφαλους Κέρβερους, ἀλλὰ πορεύθηκε καὶ στὸν Ἅδη ὡς ἀφεντικό. Ἀφοῦ ὅλα εἶναι δικά του. «Ἐν τάφῳ σωματικῶς. Ἐν Ἅδου δὲ μετὰ ψυχῆς ὡς Θεός. Ἐν παραδείσῳ δὲ μετὰ ληστοῦ. Καὶ ἐν θρόνῳ ὑπῆρχες μετὰ Πατρὸς καὶ Πνεύματος, πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος». «Τώρα πλέον ὅλα γέμισαν μὲ Φῶς, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Ἐκεῖ στὰ καταχθόνια πορεύθηκε, γιὰ νὰ συναντήση καὶ «τὰ ἐν φυλακῇ πνεύματα». Προηγήθηκε λίγο νωρίτερα χαίρων ὁ Τίμιος Πρόδρομος, γιὰ νὰ ἑτοιμάση κι ἐκεῖ τὸν ἐρχομό του. Ἴσως καὶ ἐκεῖ νὰ μὴν τὸν πίστεψαν ὅλοι, ὅπως καὶ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ὅμως ὅσοι εἶχαν στὴν ἐπίγεια ζωή τους τὴν ἁγία πεῖνα Του καὶ δίψα Του, σίγουρα προσέτρεξαν μὲ ἀναμονὴ ἐτῶν πολλῶν. Πόσες ψυχὲς καὶ πνεύματα τὸν περικύκλωσαν καὶ θὰ τοῦ εἶπαν, «Ἐσένα περιμέναμε τόσους αἰῶνες. Τὸ Φῶς σου ποθούσαμε νὰ φέξη κι ἐδῶ «στὸν ἀναύγητο Ἅδη». Ἐδῶ λείπει τὸ Φῶς ἀκόμη ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Γενάρχη μας. Πεινούσαμε καὶ διψούσαμε γιὰ ἀνέσπερο Φῶς. Αὐτὸ ποὺ μᾶς τὸ ἔφερες Ἐσύ. «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν, σαὐτὴν τὴν ἀξημέρωτη νύχτα ποὺ ζοῦμε»! Κι ἐμεῖς ἐδῶ κάτω στὸν «ἀναύγητο Ἅδη» ἐσένα ἀναζητούσαμε, ὅπως πρὶν μιὰ βδομάδα οἱ Ἕλληνες, ἐκεῖ πάνω στὰ Ἱεροσόλυμα.

Θανατώθηκε πλέον ὁ παντοδύναμος θάνατος! Καθαιρέθηκε καὶ ὁ κυρίαρχος Ἅδης μὲ τὴ σειρά του. «Καὶ ζωὴ πολιτεύεται. Καὶ οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος. Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Γιαὐτὸ καὶ ὅλοι μας ἀπόψε ἀπὸ τὴ νύχτα αὐτὴ καὶ μέχρι συντελείας «σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον». Ὁ δὲ Μέγας αἴτιος αὐτῆς τῆς ἁγίας ἀπαρχῆς τῆς ἄλλης βιοτῆς εἶναι ὁ μόνος εὐλογητὸς Κύριος. Γιαὐτὸ καὶ ὅλοι μας «δοξάζουμε τὴν ἁγία ἀνάστασί Του».

Ἀγαπητοί μου. Εὔχομαι σὲ ὅλους νὰ ἀντλοῦμε Φῶς καὶ ἐλπίδα ἀπὸ τὸ κενὸ μνῆμα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, γιὰ νὰ πορευθοῦμε στὴ ζωή μας καὶ στὴν παροῦσα παγκόσμια δοκιμασία. Εἴθε ὁ Ἀναστὰς Κύριος νὰ μᾶς χαρίση ἀκόμη ἕνα δῶρο. Τὸν θάνατο καὶ τὴν καθαίρεσι τοῦ τρομοκράτη ἰοῦ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Μὲ ἀναστάσιμες εὐχὲς

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας

ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ