Η ιστορία!… (της κυρίας Όμικρον)
-Από μικρή ζωγράφιζα τα πρόσωπα των συμμαθητών μου, πρόσεχα να έχουν ακρίβειες, διάλεγα πάντα τα ομορφότερα αυτά που με γέμιζαν με αισιοδοξία, πολλές φορές ζωγράφιζα και σκύλους έβλεπα κάτι αγνό στα πρόσωπα τους.
-Πάντα ήθελα να γίνω γραφίστρια, για να σπουδάσω δούλευα σε ένα μπαρ, εκεί μου ζητούσαν περίεργα δύσκολα ποτά που δεν μπορούσα να τα φτιάξω, μια μέρα συνάντησα ένα κύριο με μαύρο σταυρωτό κοστούμι με εντυπωσίασε βγήκαμε μαζί και σε λίγες μέρες μου έκανε πρόταση γάμου.
-Ζούσα ευτυχισμένη τον λάτρευα ώσπου έφυγε με μια βαθύπλουτη κυρία περασμένης ηλικίας, μετά ήρθε η κατάθλιψη αυτή η ύπουλη ασθένεια με εξόντωσε, ένοιωθα στο πετσί μου την θλίψη, έχασα το ενδιαφέρον για τη ζωή δεν ένοιωθα πλέον γυναίκα απέφευγα το σεξ, «έπλεα» στην απάθεια δεν ήμουν σε θέση να βοηθήσω την κυρία Όμικρον.
-Ο ψυχίατρος μου έδινε χάπια, πολλά χάπια τα άλλαζε τακτικά τίποτα δεν με έπιανε συνέχιζα να «πλέω» ακυβέρνητη σε μια ομίχλη που δεν μπορούσα να διακρίνω φως, είχα τάσεις αυτοκτονίας ήθελα να πέσω με το αυτοκίνητο πάνω στο μεγάλο φορτηγό που ερχόταν από απέναντι.
-Μια μέρα πήρα το τραίνο και δεν κατέβηκα σε κανένα σταθμό, έφτασα στο τέρμα σε μια μικρή πόλη, εκεί συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου άλλαξε ένοιωσα ότι κανένας ψυχίατρος κανένα φάρμακο κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με βοηθήσει αν δεν το κάνω μόνη μου, αν δεν προσπαθήσω μόνη μου!
-Έμεινα σε μια πανσιόν έκανα φίλους, πίστεψαν ότι είμαι η νέα καθηγήτρια των καλών τεχνών, δίδαξα στα παιδιά την εικαστική τέχνη έβγαλα από μέσα μου όλα τα θετικά που είχα και τα έδωσα απλόχερα σε αυτά, ένοιωσα υγιείς γεμάτη αυτοπεποίθηση και δυναμισμό.
-Σήμερα περνάω τις περισσότερες ώρες στην κουνιστή πολυθρόνα οι γείτονες με λατρεύουν μου κρατούν συντροφιά δεν με αφήνουν ποτέ μόνη, έσβησα από την μνήμη μου το κακό παρελθόν νοιώθω όμορφα και ασφαλής όπως το μικρό παιδί όταν κρατά το χέρι της μητέρας του.
Κεντρική ιδέα: Η πιο αποτελεσματική θεραπεία της ψυχής είναι πρωτίστως η θέληση και μετά τα φάρμακα.
Σπύρος Α. Ηλιάδης
Δημοσιογράφος – Εκδότης
