Μη επομένως, παιδί μου, ταράζεσαι…

Μα τι έχω πάθει; νιώθω να επηρεάζει τη σκέψη μου κάποιος άλλος και να μου υπαγορεύει τι να λέω.

Προσπαθεί να αναπτύξουμε διάλογο μαζί και μου συστήνεται ως ο Αντίχριστος.

Άρχισα να φοβάμαι και να μη μπορώ να μείνω μόνη στο σπίτι.

Εσείς όλοι εδώ — απευθυνόταν σε μοναχούς — που καλλιεργείτε την αδιάλειπτη προσευχή, προσευχηθείτε και για μένα.

Τι μου συμβαίνει; Έχω ταραχή.

Ώρες ώρες νιώθω να παραλογίζομαι…

Δεν ξέρω αν συνέβαλε σ΄αυτό το ότι συμμετείχα σε κάτι μαγικά της παρέας μου.

———————————————————————–

Ήταν μια κραυγή αγωνίας και τρόμου μαζί.

Μ΄αυτή την αφορμή και για όσους περνούμε κάποιες παρόμοιες καταστάσεις παραθέτουμε — σε αναδημοσίευση — πρώτα ένα σχετικό κείμενο:

”Γύρω στο 250 — 300 π.Χ ζούσε στην Αντιόχεια της Πισιδίας ένα ειδωλολατρικό αντρόγυνο, ο Αιδέσιος και η Κληδονία, που είχαν μία κόρη, την Ιούστα.

Με υπέροχη σωματική και ψυχική ομορφιά.

Με επιμελημένη και εξαιρετική μόρφωση.

Κάποτε όμως συνέβη, η Ιούστα, από μια φίλη της — κρυφή χριστιανή — που τη θαύμαζε για το ήθος της, να συγκινηθεί και να προσηλυτιστεί στο χριστιανισμό.

Καλοπροαίρετοι καθώς ήταν και οι γονείς της, ασπάστηκαν κι αυτοί την πίστη στο Χριστό.

Ο Αιδέσιος μάλιστα με τον καιρό χειροτονείται και ιερέας στη νέα πίστη, ενώ η κόρη του Ιούστα διαλέγει την παρθενική ζωή, αφιερώνοντάς την εξ ολοκλήρου, μαζί και την τετρωμένη από θείο έρωτα καρδιά της, στο Νυμφίο Χριστό.

Κι ενώ κυλούσε ήρεμα η εσωτερική πνευματική της ζωή, ξαφνικά μπαίνει σ΄αυτήν ένας δυνατός πειρασμός.

Κάποιος νέος, αριστοκράτης και πολύ πλούσιος, ο Αγλαϊδας, που ζούσε ακόλαστη ζωή, την ερωτεύεται παράφορα και την πολιορκεί με κάθε τρόπο να την κάνει γυναίκα του.

Ο έρωτας όμως και η πρόταση γάμου πέφτει στο κενό, γιατί η Ιούστα είναι κι αυτή παράφορα ερωτευμένη με τον Κύριό της.

Τον Ιησού.

Ο Αγλαϊδας επιμένει, αλλά και αυτή επίμονα αρνείται.

Κυριευμένος από το πάθος ο Αγλαϊδας, προκειμένου να πετύχει αυτό που ποθούσε, καταφεύγει στο μάγο Κυπριανό.

Ήταν ονομαστός για τα μαγικά του κατορθώματα, και κατέφευγαν σ΄αυτόν και όσοι άνθρωποι ήθελαν να κάνουν κακό σε συνάνθρωπό τους.

…………………………………….

Έτσι ο μάγος Κυπριανός δέχεται ευχαρίστως και με αλαζονική διάθεση να βοηθήσει τον Αγλαϊδα και στέλνει στην Ιούστα φάλαγγα δαιμονίων, για να την επηρεάσουν.

Η Ιούστα, ενώ είναι αμέριμνη και ήρεμη, νιώθει ξαφνικά αμηχανία και έντονη σαρκική επιθυμία για τον Αγλαϊδα, ενώ ο έρωτας και η αγάπη της για το Χριστό διαπιστώνει ότι ατονεί και δοκιμάζεται.

Γονατίζει πάραυτα και με θέρμη ψυχής παρακαλεί το Θεό να τη βοηθήσει να καταλάβει πρώτα τι της συμβαίνει και μετά να της διώξει την αμαρτωλή ηδονή, που ένιωθε να της φλογίζει τα μέλη.

Και δεν αφήνει ούτε προς στιγμή τον Αγλαϊδα να αντικαταστήσει στην καρδιά της το Χριστό.

Ο πειρασμός νικιέται και μαζί και οι δαίμονες, οι οποίοι επιστρέφουν στον Κυπριανό και ομολογούν την ήττα τους.

Ο Κυπριανός επιχειρεί και δεύτερη και τρίτη σατανική επήρεια, πιο ισχυρή κάθε φορά.

Και η Ιούστα δέχεται πιο ισχυρό τον πειρασμό κάθε φορά για τον Αγλαϊδα, αλλά και πιο καθάρια και πιο δυναμική την προσευχή και την αγάπη της για το Χριστό.

Την ερωτεύεται, κατά μία πηγή, παράφορα κι ο ίδιος ο μάγος.

Παρακαλεί το Σατανά να τον απαλλάξει, για να μη γίνει καταγέλαστος, αλλά δεν του κάνει αυτή τη χάρη.

Κάνει τότε την τελευταία προσπάθεια πολιορκίας της Ιούστας.

Στέλνει τον ίδιο το Σατανά μεταμορφωμένο σε γυναίκα να πλησιάσει την Ιούστα και να της μιλήσει.

Η Ιούστα, μόλις έκανε ν΄ακούσει τη γυναίκα, ένιωσε την ίδια πύρωση , όπως όταν την επηρέαζαν οι δαίμονες.

Κατάλαβε αμέσως ότι είχε να κάνει με τον ίδιο το Σατανά, κάνει το σημείο του Σταυρού και επικαλείται δυνατά και ήρεμα το όνομα του Κυρίου της.

Η γυναίκα-σατανάς εξαφανίζεται, η Ιούστα απαλλάσσεται οριστικά από τον πειρασμό και ο Σατανάς ομολογεί την ήττα του μπροστά στην άγια ζωή και την προσευχή της παρθένου.

Ο Κυπριανός αντιλαμβάνεται τότε ότι υπάρχει ανώτερη δύναμη απ΄το Διάβολο και βαφτίζεται ύστερα από ορισμένες διαδικασίες χριστιανός και εξελίσσεται σε άγιος.

Βαφτίζεται και γίνεται χριστιανός και ο Αγλαϊδας.

Είναι μια αληθινή ιστορία αγίων μας, όπου φαίνεται η αδυναμία του σατανά να μας επιβληθεί, αν εμείς δεν συμπράξουμε μαζί του.

Σήμερα νομίζω πως είναι καταφανές ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα.

Σ΄αυτών που προτιμούν τη σταυρωμένη ζωή στη ζωή τους και ομολογούν έτσι και τον Εσταυρωμένο Κύριο και σ΄αυτών που ακολουθούν ασύδοτα τα πάθη τους και η ζωή τους μυρίζει σαπίλα και θάνατο.

Σ΄αυτών που συντάσσονται με το Χριστό και σ΄αυτών που συνειδητά ή ασυνείδητα ακολουθούν το Σατανά και αποστασιοποιούνται από το Χριστό.

Και είναι πολλές οι ψυχές που νιώθουν στενή την πολιορκία του σατανά, όπως η Ιουστίνη, που επιτυχώς τον απέκρουσε και η κοπέλα που προαναφέραμε και που δοκιμαζόταν.

Μας δίνεται έτσι η αφορμή να ενημερωθούμε σχετικά με το πόσο μερτικό μπορεί να έχει στον καθένα μας ο σατανάς.

Γιατί όλους λίγο πολύ μας επηρεάζει.

Και πρώτα πόσο μπορεί να μας σπρώξει στην αμαρτία.

Αφήνουμε πάνω σ΄αυτό όμως να μας μιλήσει ο παππούλης Κλεόπας Ίλιε, ένας άγιος Ρουμάνος ησυχαστής:

”Ο σατανάς δεν έχει δύναμη και άδεια να εξουσιάζει, να απατά ή να βιάσει την θέληση του ανθρώπου προς την αμαρτία…

…πιέζει μόνο τη θέλησή μας, υποδαυλίζει τα πάθη και τις σωματικές και ψυχικές ορμές της φύσεώς μας, δημιουργεί ευκαιρίες προς την αμαρτία, μας θυμίζει πάντοτε τις πτώσεις μας, όμως δεν του επιτρέπεται και δεν έχει άδεια από τον Θεό να μας εξαναγκάζει στην αμαρτία, διότι τότε εμείς δεν θα είχαμε καμία ενοχή, και κανείς δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τις παγίδες του.

Γι’ αυτό όρισε ο Θεός φύλακα άγγελο για τον άνθρωπο, για να τον βοηθήσει, του έδωσε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για να τον στερεώσει, ορίστηκε γι’ αυτόν Εκκλησία, εξομολόγηση, δηλαδή λουτρό καθαρισμού των αμαρτιών, και Πνευματικός, για να τον λύσει και να τον συμβουλεύει…

Και δυο είναι τα ισχυρότερα όπλα, με τα οποία νικάμε όλες τις παγίδες και τους πειρασμούς του διαβόλου. Πρώτο είναι η ιερή προσευχή και έπειτα η ταπείνωση…

Οι άγιοι Πατέρες μάς συστήνουν να λέμε διαρκώς την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με), ιδιαίτερα κατά την ώρα του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου σαν ξίφος βγάζει και κόβει από τις καρδιές μας τους πειρασμούς του εχθρού.

Το δεύτερο πολύ δυνατό όπλο εναντίον των διαβολικών πειρασμών είναι η ταπείνωση. …πάρα πολύ καίγεται και διώχνεται ο διάβολος από την ταπείνωση… Άλλα όπλα στον καιρό του πειρασμού είναι… η συχνή εξομολόγηση των λογισμών, η ανάγνωση των ιερών βιβλίων, η αποφυγή των ευκαιριών για αμαρτία, η θεία Κοινωνία κ.ά…”

Όσο για να εγκατασταθεί μέσα μας ο σατανάς, συμπεραίνεται από τα παραπάνω ότι δεν το μπορεί, αν δεν του παραχωρήσουμε εμείς ”γιατάκι”.

Κι όσοι νιώθουμε την επήρειά του μέσα και γύρω μας, δεν έχουμε παρά να προσφύγουμε στον Κύριό μας και στην Εκκλησία Του.

Όπως η Ιουστίνη και ο Κυπριανός.

Και έχει ο Θεός…

Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να είναι αδύνατος, ο σατανάς δυνατός, μα ο Θεός παντοδύναμος.

Μη επομένως, παιδί μου, ταράζεσαι…

Ζιώγα Κατερίνα