Πυρκαγιές που μας καίνε όλους…

Νύχτα βαθιά και προσπαθώ να συμμαζέψω το μυαλό μου μ’ όλα αυτά τα γεγονότα, αλλά δε συμμαζεύεται.

Τι πώρωση πρέπει να έχουν πάθει κι έκαναν αυτό το έγκλημα οι άνθρωποι αυτοί;

Σατανοκίνητα μυαλά

Και ξέβρασαν φωτιά σαν αυτή τη λαίλαπα που αγκάλιασε όλο το δάσος.

Ξέχασαν ότι έχουν κι αυτοί γονείς ή οικογένεια;

Ή επειδή δεν έχουν, κατάντησαν έτσι;

Ήρθαν κάποιοι και είπαν στο Χριστό για κάτι Γαλιλαίους που έσφαξε ο Πιλάτος εκεί που θυσιάζανε κι ο Χριστός είπε ότι ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι που τους έπεσε ο πύργος στο κεφάλι ήταν αμαρτωλότεροι από τους υπόλοιπους ανθρώπους

Αλλά αν δεν μετανοήσετε, όλοι με τον ίδιο τρόπο θα χαθείτε.

Όπως και έγινε αργότερα.

Ωστόσο τα μπερδεύουμε.

Κι είναι τόσο μπερδεμένα σήμερα τα συναισθήματά μας, οι σκέψεις μας, οι προβληματισμοί μας, που ως μόνη απάντηση βλέπουμε τη σιωπή και την προσευχή.

Μήπως όμως — να πούμε κι αυτόν τον προβληματισμό μας — πίσω από αυτό το ολοκαύτωμα κρύβεται μια ιδιαίτερη Πρόνοια του Θεού και για τα θύματα και για μας και όσοι κάηκαν πήραν τον άθλο του μαρτυρίου κι έφυγαν για τη Βασιλεία του Θεού;

Αυτή την ώρα βέβαια, αναζητώντας την αιτία όλων αυτών, αναφέρουμε και το ότι λίγες μέρες πριν, μουσικό συγκρότημα στο κέντρο της Αθήνας, έριχνε το Σταυρό κάτω και τον ποδοπατούσε.

Δεν ξέρω πόσο αληθεύει.

Όχι ότι όλα αυτά — που είναι κι άλλα σίγουρα πολλά και διάφορα — εγγίζουν την αγιότητα του Θεού — αλλά πιέζουν ψυχολογικά τους πιστούς, γιατί προσβάλλουν την πίστη τους.

Και πριν 3 μήνες προκαλούσαν ορισμένοι ανενόχλητα τους πιστούς βεβηλώνοντας ιερές εικόνες.

Κι όχι μόνο αυτό. Σ΄όλα μας ως κράτος ελληνικό έχει διεισδύσει η ασέβεια εν ονόματι της ελευθερίας των ιδεών,της ελευθεριότητας των ηθών, της κακής ελευθερίας των θρησκειών.

Ο Θεός βέβαια δεν βιάζεται να ελέγξει κάτι που είναι ασεβές.

Αλλ΄είναι ασεβές, ρε παιδιά.

Το Ισλάμ θα σε κρεμούσε, αν πρόσβαλες το Μωάμεθ.

Γι΄αυτό και πολλαπλασιάζεται.

Τη μυωπικία την υποστηρίζουμε, έστω από φόβο.

Γυρίζουμε τώρα λίγο πίσω στην ιστορία του Εβραϊκού λαού.

”Ο Δαβίδ δεν είναι ένας τυχαίος ηγέτης.

Είναι ο βασιλιάς του λαού του Θεού.

Ήταν εκλεγμένος από τον ίδιο το Θεό.

Ήταν ένα βοσκόπουλο που ο ίδιος ο Θεός το πήρε μέσα από τη μάνδρα των προβάτων που φύλαγε σε πολύ μικρή ηλικία και τον έκανε βασιλιά στο λαό του.

Η καρδιά του ήταν σύμφωνη πάντα και απόλυτα συντονισμένη με το Θεό.

Για οποιαδήποτε απόφαση ρωτούσε πρώτα τον Κύριο.

Ο σατανάς όμως βρήκε ένα κενό και μπήκε στη σκέψη του.

Και προσπάθησε να αποσπάσει το Δαβίδ από την εμπιστοσύνη στο Θεό κάνοντάς τον να στραφεί στον εαυτό του.

Και να γεμίσει με εγωισμό, αλαζονεία κι αυτοπεποίθηση χωρίς το Θεό, να στηρίζεται δε στον εαυτό του, στο στρατό του, στο μεγαλείο του και στο βασίλειό του.

Την άλλη μέρα ο προφήτης του Θεού του πρότεινε να διαλέξει ανάμεσα σε τρεις τιμωρίες: τρἰχρονη πείνα, τρίμηνη καταδίωξή του από τους εχθρούς ή τριήμερο θανατικό στο λαό του.

Ο Θεός δεν αφήνει τίποτε ατιμώρητο στο γήινο κόσμο, παιδαγωγικά βέβαια. Στον αιώνιο ας περιμένουμε..

Ο Δαβίδ ωστόσο προτίμησε το Θεό λέγοντας ”καλύτερα στα χέρια του Θεού μου μάλλον παρά στα χέρια των ανθρώπων’᾿

Έπεσε επιδημία σε λίγο και ο Δαβίδ παραπονείται στο Θεό: ”τι έφταιξαν, Κύριε, αυτοί οι άνθρωποι και πέθαναν;Ας πέσει, σε παρακαλώ,το χέρι σου πάνω μου και πάνω στο σπίτι του πατέρα μου”.

(Διασκευή από το ίντερνετ)

Πόνεσε σαν αληθινός ηγέτης και πατέρας.

Αλλά αυτός ο πόνος τον συνέφερε.

Μήπως με τις πυρκαγιές άφησε κι εμάς ο Θεός να πονέσουμε πολύ και να προβληματιστούμε και πολύ;

Και είναι καιρός– ευχή μας αυτό — να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και ζωής;

Και μήπως η λοιδωρούμενη Ορθοδοξία μας από εχθρούς, που διείσδυσαν στο είναι της και προσπαθούν να τη διαβρώσουν,είναι καιρός να περάσει από την άμυνα που συρικνώνει στην επίθεση;

Μήπως η πίστη του λαού μας στο Θεό και δή των παιδιών είναι αναιμική κι όλο θολούρα, ενώ των ηγετών μας καθαρή απιστία και πρέπει να ξυπνήσουμε;

Μήπως όλα αυτά είναι πυρκαγιές που μας καίνε όλους;

Ζιώγα Κατερίνα