Εκκλησιολογικός όρος των διαλλαγών προς ενότητα (κεφάλαιο ΙΑ’)

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΝΑ ΣΥΝ+ΟΔΕΥΣΟΥΝ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΑΡΧΙΜ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΦΙΛΩΤΑ

ΙV. Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΕΙ ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Πολλοί εκ των αποτειχισμένων έχουν βγει στον αγώνα χωρίς να έχουν όχι μόνο στρατηγική και σχέδιο αλλά ούτε καν στόχο. Το ότι πιστεύουμε στον Θεό δεν σημαίνει ότι καταργούμε την λογική αλλά εμβολιάζουμε στην λογική μας την πίστη και την αναφέρουμε στον Θεό, ώστε, αν αυτό το οποίο σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε με την βούλησή μας είναι θεάρεστο και σύμφωνο με το Άγιο θέλημά Του, να ευοδωθεί ενώ ότι είναι προϊόν αυτάρεσκης ανθρωποκεντρικής θεώρησης να καταλυθεί. Επισημάναμε ότι ο Θεός ζητά από εμάς καρπούς θελήσεως. Εξηγήσαμε ότι συνεργάζεται ο άνθρωπος με την θετική βούλησή του σε αυτό που ζητά ο Κύριος. Στην Ορθοδοξία δεν πιστεύουμε στην μοίρα μας για να έχουμε “Κισμετισμό”! Οι άνθρωποι είμαστε λογικά όντα που έχουμε λογισμούς, συναισθήματα και επιθυμίες. Διδασκόμαστε το θέλημα του Θεού από τις Γραφές και αγωνιζόμαστε να είμαστε προσανατολισμένοι έχοντας ως πυξίδα την νοερά μας αίσθηση, την οποία, αν δεν έχουμε σημαίνει ότι δεν διαθέτουμε και το πνευματικό αισθητήριο “όργανο” που δείχνει σωστά. Συνάμα έχουμε ως χάρτη τα κείμενα και τα παραδείγματα των Αγίων Πατέρων για να χαράξουμε την πορεία πλεύσης σύμφωνα με τις συντεταγμένες που μας παρέδωσαν εκείνοι που είχαν τον φωτισμό. Όταν ο κυβερνήτης έχει πυξίδα και χάρτη και συνάμα δεδομένες συντεταγμένες από την Παράδοση της Εκκλησίας, τί πλέον ψάχνει ή προβληματίζεται ως επίσκοπος; Μήπως δεν έχει νοερά αίσθηση, επομένως πνευματική ζωή; Τότε γιατί δέχτηκε να χειροτονηθεί επίσκοπος και έγινε κυβερνήτης στο σκάφος της Εκκλησίας. Τώρα που βρίσκεται στο πηδάλιο είναι υποχρεωμένος να πηλαδιουχήσει και οπωσδήποτε να οδηγήσει την ιεράν αυτήν ναῦν στον εύδιο λιμένα της Σωτηρίας και όχι της αιρέσεως. Γιατί, άραγε, όλη αυτή ακαταστασία στην Εκκλησία; Πολύ απλά, δεν υφίσταται, διότι ο καθένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν; Αυτό όμως τί δείχνει; Ανώριμα πρόσωπα ή δειλούς άνδρες να αντιπαραταχθούν σε αυτό που τάχθηκαν να πολεμούν με την ανάληψη των ευθυνών κατά την χειροτονία τους.

Η κρίσιμη ώρα ήρθε, ή βγαίνει κανείς τώρα στον αγώνα και με την ομολογία του σηκώνει τον σταυρό του Κυρίου για να έχει μέρος στην Βασιλεία Του ή συμπαρασύρεται με ρεύμα των πολλών άβουλων και ουσιαστικά ανεύθυνων επισκόπων που ανέλαβαν την ευθύνη να διαφυλάξουν το ποίμνιο χωρίς να είναι τελικά υπεύθυνα πρόσωπα και πιστοί εργάτες στον Δεσπότη τους Χριστό. Το έργο και οι ενέργειές μας στην πράξη δείχνουν αν αυτά τα οποία διδάσκουμε τα τηρούμε. Ξεκινούμε από τα βασικά:

1. Σωστή σκέψη. Διότι το κάθε τι στην πνευματική ζωή στέκεται στην σκέψη, αφού ο άνθρωπος είναι αυτεξούσιος. Υπάρχουν λεχθέντα και πραχθέντα των Οικουμενιστών, τα οποία δημοσίευσε και συνεχίζει να δημοσιεύει καίρια και εύστοχα ο καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης. Δεν τα εφηύραμε εμείς αυτά! Τί δείχνουν οι συγκεκριμένες ενέργειες, δηλώσεις, λειτουργικές συμπροσευχές, διαθρησκειακές συναντήσεις και η “Σύνοδος” του Κολυμβαρίου; Τί αποδεικνύει το Ουκρανικό αυτοκέφαλο; Θέλουμε μήπως να είμαστε εμείς εριστικοί και γράφουμε κάτι αντίθετο από αυτά που έπραξαν και έγραφαν οι άγιοι; Δεν προέβλεψε η Εκκλησία τρόπο άμυνας απέναντι στην αίρεση και το σχίσμα; Και ποιός είναι αυτός; Δεν έχει ο καθένας μας ευθύνη για όλη την Ορθοδοξία, όπως έγραφε ο άφθορος Άγιος Ιωάννης ο Μαξίμοβιτς; Πρώτα, λοιπόν, σωστή σκέψη! Δεν είναι καθόλου φανταστικά όσα αντιλαμβανόμαστε.
2. Ορθή κρίση στην συνέχεια. Βλέπουμε η κατάσταση με τον οικουμενισμό να συνεχίζεται αλλά και να κλιμακώνεται. Πέρασαν περισσότερα χρόνια από το διάστημα της Εικονομαχίας. Δεν θα πρέπει η Εκκλησία να τοποθετηθεί Συνοδικά για το ζήτημα αυτό που παραχαράσσεται με την αίρεση η Πίστις και ταλανίζει ο Οικουμενισμός το πλήρωμα της; Εμείς που με την Χάριν του Θεού σπουδάσαμε περί την Θεολογία και με όσα γνωρίζουμε από τους Αγίους, καθώς και τους Γέροντές μας, διαπιστώνουμε παρέκκλιση από την ορθόδοξη Πίστη. Γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία έχοντας Κεφαλή της τον Θεάνθρωπο Κύριο μας Ιησού Χριστό, επειδή αποτελεί Σώμα Του είναι μία, γι’ και ομολογούμε: “Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν”. Επειδή, ακριβώς, δεν υπάρχει άλλη Εκκλησία που να δύναται να μου παράσχει αληθινό Βάπτισμα: “Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν”.Αναγνωρίστηκαν παραδόξως τώρα στην Σύνοδο του Κολυμβαρίου τον Ιούνιο του 2016 και οι αιρέσεις ως Εκκλησίες και, μάλιστα, έχουμε συνοδική απόφαση δεσμευτική, ακόμη, και για τις Ορθόδοξες Εκκλησίες που δεν συμμετείχαν και όχι μόνο δεν υπήρξε εκκλκησιαστική ενημέρωση και αντίδραση αλλά τουναντίον προσπάθησαν να παραποιήσουν και να παρουσιάσουν θετικά προς τον λαό τα όσα έλαβαν χώρα στην Σύνοδο. Αυτό όμως δεν συνιστά έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της αιρέσεως από τον μέχρι τώρα, γνωστό από τους ιεράρχες αλλά και τους κληρικούς; Θα μείνουμε μόνο πλέον στην ενημέρωση δια του κηρύγματος, των άρθρων που δημοσιεύονται, των κειμένων και των σχολίων των οποίων γίνεται η ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και των διαφόρων φυλλαδίων που ενδεχομένως να μοιράζονται ακόμη;
3. Σωστή απόφαση. Ας δούμε τα πράγματα με την σειρά! Η σύνοδος δεν ήταν παράνομη; Πώς συνήλθε με το κύρος της Αγίας και Μεγάλης, ουσιαστικά Οικουμενικής, -αν και δεν θέλησαν να την ονομάσουν έτσι, διότι δεν μπορούσε να συμμετέχει το πάλαι ποτέ Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Ρώμης- αφού δεν συγκροτήθηκε με σκοπό να λύσει κάποιο δογματικό θέμα, αντίθετα μάλιστα δημιούργησε δογματικό ζήτημα εξ απόψεως Εκκλησιολογίας; Και ενώ τέλος πάντων συγκροτήθηκε δεν ασχολήθηκε διόλου με παλαιοημερολογίτικο ζήτημα που σχίζει την Εκκλησία αλλά το βγάζει εκτός αντζέντας την ώρα που δηλώνει ότι θέλει να πλησιάσει τον “Χριστιανικές αδελφές Εκκλησίες” δηλαδή, τις αιρέσεις που καταδίκασαν οι Άγιοι Πατέρες. Πώς είναι δυνατόν να πλησιάζεις Χριστιανικές Ομάδες και να προωθείς την κακώς νοουμένη ένωση με αυτές, καθήν στιγμή δεν σε ενδιαφέρει το χριστεπώνυμο πλήρωμα που σχίστηκε με την εορτολογική μεταρρύθμιση εξ αιτίας αυτών των ενεργειών, και συνεχίζεις επιπλέον να σχίζεις ακόμη περισσότερο την Εκκλησία με τα οικουμενιστικά δρώμενα και το Ουκρανικό αυτοκέφαλο; Επομένως, οι προθέσεις για την Σύνοδο του Κολυμβαρίου δεν ήταν καθόλου αγνές. Γενικά, όμως για τον σκοπό της προετοιμασίας της “Μεγάλης” αυτής Συνόδου είχαν επισημανθεί οι σκοπιμότητες και τα προβλήματα που θα δημιουργούσε πολύ νωρίς από τον Σέρβο Πατέρα της Εκκλησίας, άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς και όχι μόνο. Εν πάση περιπτώσει αποφασίζεται η σύγκληση της Συνόδου και ενώ δεν συμμετέχουν τέσσερα Πατριαρχεία γίνεται τελικά η συγκρότηση της. Με ποιούς γίνεται η συγκρότησή της; Με αντιπροσωπείες τοπικών εκκλησιών από ορισμένους Μητροπολίτες και όχι με όλη την Ιεραρχία εκάστης. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψιν μας ότι δεν εκπροσωπήθηκε το 70% του χριστιανικού πληθυσμού λόγω της αποχής των τεσσάρων Πατριαρχείων τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Το τραγικό όμως είναι ότι οι επίσκοποι που συμμετέχουν δεν έχουν δικαίωμα ψήφου για τις αποφάσεις. Έτσι πρόσωπα λιγότερα από ένα δεκαπενταμελές σχολείου, δέκα επίσκοποι, αποφασίζουν ως προκαθημένοι για όλη την Ορθοδοξία και οι αποφάσεις τους είναι -λέει- δεσμευτικές! Όμως τα εκκλησιαστικά πράγματα δεν περιορίζονται εκεί. Οι μητροπολίτες ενώ δεν είχαν δικαίωμα ψήφου είχαν όμως την υποχρέωση να υπογράψουν. Από τί συνάγεται το συμπέρασμα αυτό; α. Από το γεγονός ότι μητροπολίτες της Κύπρου που δεν υπέγραψαν αντί αυτών υπέγραψε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. Είχε το δικαίωμα αυτό; β. Από το γεγονός ότι έσπευσαν οι κατά τόπους προκαθήμενοι να συγκαλέσουν συνόδους Ιεραρχίας προκειμένου να αναγνωρίσουν τις αποφάσεις της Κολυμβάριας ψευτοσυνόδου. Έκλεισε, δηλαδή, ο κύκλος της παρανομίας, ήτοι, ολοκληρώθηκε. Αυτό όμως υπαγορεύει διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης από τον γνωστό μέχρι τώρα χαρτοπόλεμο και την ενημέρωση! Αν παρέμενε ο ίδιος τρόπος δράσης της αιρέσεως θα μπορούσε κανείς κάπως να δικαιολογηθεί. Η αλλαγή σε ποιο τολμηρά βήματα των Οικουμενιστών δεν κανοναρχεί έναν άλλο τρόπο πλέον αντίδρασης; Αν τώρα δεν γίνει η αποτείχισις πότε άλλοτε πρέπει να γίνει; Θα πρέπει να περιοριστούμε στα λογίδρια που γίνονται στα υπόγεια των Ιερών Μονών; Αυτό, τώρα, τί είναι; Είναι αγώνας; Εξέλιπε η σοβαρότητα;
4. Μένει όμως να συνειδητοποιήσουμε κάτι ακόμη να δούμε το, αν η απόφαση -μεταξύ άλλων- της αναγνώρισης των αιρετικών ομολογιών ως Εκκλησιών, είναι τεχνικός όρος όπως διατείνονται ορισμένοι μητροπολίτες, μεταξύ αυτών και ο Καστορίας, για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους όλοι αυτοί οι “παραδοσιακοί”. Η αντιμετώπιση των ομολογιών αυτών, εφόσον γνωρίζουμε ότι είναι κακόδοξες, δεν μπορεί να είναι -εκ προοιμίου στην πράξη- αποδοχή αυτών κατά τις διαχριστιανικές σχέσεις, στις θρονικές εοτρές, στο ΠΣΕ, στις ορκομοσίες των βουλευτών, στις ενθρονίσεις των Μητροπολιτών, Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών, στις εθνικές επετείους και τις εορτές, διότι:

• α. Οι Θεολογικές τους θέσεις έχουν αντιμετωπισθεί και απορριφθεί από τους Αγίους Πατέρες και συνοδικώς και προσωπικώς με τα συγγράμματά τους.β. Δεν υπήρξε κοινωνία κοινωνία μαζί τους στην ροή της εκκλησιαστικής ιστορίας έπειτα από το σχίσμα του 1054 και μετά την καταδίκη των Μονοφυσιτών, υπάρχουν εγκύκλιοι Πατριαρχών που καταδικάζουν τις κακόδοξες αυτές ομολογίες και το προσηλυτιστικό τους έργο σχετικά με τους Προτεστάντες.Άλλωστε,υπήρξαν και υπάρχουν εξτρεμιστικές ενέργειες όχι μόνο για την εορτολογική μεταρρύθμιση, την άρση των αναθεμάτων επί Αθηναγόρα, την διαφορετική παρουσίαση της αποκατάστασης της διακοπής κοινωνίας στην ελληνική από τις άλλες γλώσσες που διατυπώθηκε αυτή η άρση της ακοινωνησίας με τους Λατίνους αλλά και στον τρόπο συγκλήσεως των Μεγάλων Συνόδων. Η πλήρωση των Αρχιερατικών θρόνων με Μασόνους και Οικουμενιστές κατά την οποία στην πραγματικότητα διορίζουν και δεν εκλέγουν ιεράρχες, αφού προηγείται συνεννόηση των επισκόπων και όχι πραγματική εκλογή με μαύρες λίστες για Αρχιμανδρίτες που αγωνίζονται δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης κατά της παναίρεσης του Οικουμενισμού και είναι πολλοί αφελείς όσοι περιμένουν από στημένες Ιεραρχίες που δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την κανονικότητα για οτιδήποτε ορίζει ο πρώτος να υπάρξει κάποια θετική και ελπιδοφόρα πρωτοβουλία να συγκροτηθεί μία αληθινά Πανορθόδοξη Σύνοδος που θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό. Συνεπώς, δεν είναι καν λογικό να αναμένουμε να συγκροτήσουν τέτοιοι ιεράρχες, μέσα σε τέτοιες Ιεραρχίες, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, που αφήσαμε και προχώρησε η Παναίρεσις, Σύνοδο που θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό.

• Επομένως, πρέπει να αναζητήσουμε, ποιό είναι αυτό που μπορεί να γίνει, το εφικτό! Εδώ προφανώς θα αντιτείνεται ορισμένοι: Ποιοί θα κάνουν την Σύνοδο, αφού δεν υπάρχουν επίσκοποι οι οποίοι θα μπορέσουν να απαγκιστρωθούν από τις δεδομένες Ιεραρχίες τους; Εδώ, τώρα πλέον, ερχόμαστε στον ρόλο που μπορούν να έχουν οι Ιεράρχες του παλαιού ημερολογίου! Μην βιάζεστε να τους απορρίψετε, διότι υπάρχει ένα κομβικό σημείο στρατηγικής που ίσως μας χάρισε ο Θεός, αφού προγνώριζε τι θα συμβεί με τους Οικουμενιστές και μας άφησε με την Θεία Πρόνοιά Του μια δυνατότητα να κινηθούμε με εκείνους που έλαβαν Αποστολική Διαδοχή κατά τις χειροτονίες αυτών που έλαβαν την Χάρι από τους Ρώσους της Διασποράς. Παρακολουθείστε την σκέψη που θα διατυπώσω στο επόμενη ενότητα, έστω, και αν αρχικά δεν συμφωνείτε! Υπάρχει ολοκληρωμένη πρόταση για το τι πρέπει να γίνει, και προφανώς όσοι δεν είστε θετικά διακείμενοι, συμβαίνει λόγω άσκησης προπαγάνδας στην οποία πέσαμε όλοι θύματα ότι οι παλαιοημερολογίτες όπως συνηθίσατε να τους αποκαλείτε είναι σχισματικοί και δεν έχουν κανονικές χειροτονίες. Πόσο όμως ευσταθούν αυτές οι κατηγορίες; Προς τούτο να υπάρξει διάλογος θέτω τρία ερωτήματα!
  • Ερώτηση πρώτη: Ποιός έκανε το σχίσμα για να προκύψει η εορτολογική μεταρρύθμιση;
  • Ερώτηση δεύτερη: Δεν έχει καμία παράταξη από αυτούς κανονικές χειροτονίες και επομένως Αποστολική Διαδοχή;
  • Ερώτηση τρίτη: Είμαστε υποχρεωμένοι να ενταχθούμε σε κάποια παράταξη των Γ.Ο.Χ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ενωθούμε μεταξύ μας;

Θεωρώ ότι θα ξεπεράσουμε τους τρεις αυτούς σκοπέλους, αν αναζητήσουμε χωρίς προκατάληψη την αλήθεια και το θέλημα του Θεού, έχοντας καλή θέληση και με ενέργειες που θα στηρίζονται στην κυρίως κανονικότητα αλλά θα έχουν τους ελιγμούς εκείνους που θα μας βοηθήσουν να βρούμε σωστές και Ορθόδοξες λύσεις των ζητημάτων, ώστε τελικά και το σχίσμα να παύσει να υφίσταται και να συγκροτηθεί μια όντως Πανορθόδοξη Σύνοδος που θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό και θα αποκαταστήσει την Ορθοδοξία. Δεν θα επεκταθώ στην συνάφεια αυτής της ενότητας για να αναπτύξω την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουμε για τί θα είναι καίρια και θα καταλάβει κάποια έκταση και πρέπει να παρουσιαστεί μεμονωμένα, διότι είναι το κομβικό σημείο όλης της στρατηγικής. Ζητώ μόνο κάποιοι αδελφοί εκ του παλαιού να εκθέσουν αδρομερώς αλλά ουσιαστικά σε δύο χωριστές ενότητες: α. Γιατί δεν έκαναν αυτοί το σχίσμα; και β. Για ποιό λόγο έχουν κανονικές χειροτονίες οι επίσκοποί τους;