Αχ βρε μάνα…

Ένα χρόνο σε αναζητώ, προσμένω να σε δώ.. αλλά δεν είσαι πια εδώ, έφυγες.. και πήγες μακριά. Η απουσία σου έχει συννεφιάσει τη ψυχή μου, σβήσαν απ΄ τα χείλη τα τραγούδια, το χαμόγελο και η χαρά. Το βλέμμα μου σε αναζητά παντού, στην κουζίνα , στον κήπο, σε όλα εκείνα τα μέρη που αγωνιζόσουν να προσφέρεις για να μην λείψει τίποτα.. και σήμερα…. κενό…… Αντιλαλούν τα βήματα σου, και η καρδιά μου φτερουγίζει από χαρά πως θα σε δω, αμέσως όμως η αλήθεια διώχνει τη πλάνη της επιθυμίας και ο πόνος φωλιάζει μέσα μου….

Πού είσαι βρε μάνα….;; Που ήσουν εκεί για όλους και όλα, για να ακούσεις, να ανεχτείς, να αντέξεις και να μας συμβουλέψεις με ειλικρίνεια και αγάπη, να νοιαστείς και να προνοήσεις για όλους και όλα. Εσύ που πάντα έβλεπες τη θετική πλευρά, δίνοντας κουράγιο να συνεχίσουμε όταν λυγίζαμε από δυσκολίες.

Πού είσαι βρε μάνα; γιατί μας άφησες; Γιατί μας εγκατέλειψες; Τώρα… πώς προχωράμε χωρίς μάνα; Χωρίς καθοδηγητή και συμβουλάτορα; Χωρίς στήριγμα; Που είσαι να μας νιώσεις που μόνο εσύ μπορούσες. Που παραμέριζες τις δικές σου πληγές για να γιατρέψεις τις δικές μας. Που είσαι βρε μάνα; Είναι σαν να ΄φυγες χθές. Τίποτα δεν καλύπτει την απουσία σου μανούλα μας. Ευχόμαστε στον Παραδείσου ν΄ αναπαύεται η ψυχή σου στην θέση που ετοίμασαν οι καλές πράξεις της ζωής σου. ,,,Μας λείπεις πολύ….

Λέφε, Μήτες, Βάσε